वो टूटे कांच के ग्लास, ना मेरे थे
और ना वो खाली बोतले मेरी...
बस मैंने तो उन्हे, यूँही
होंठो से छू...गले से लगया था...
प्यासे तो दोनों ही थे....
फिर भी सब टूटने का इल्जाम
यूँही मुझपे लगा....
बदनाम भी मै ही रही .. आँसूं भी मेरे ही रहे...
कीर्ती वैद्या ...10 april 2009
3 comments:
ख़ूबसूरत लिखा है
નિજાનંદનો ઘુંટ ભરિને
તારી મસ્તિને મેં પીધી છે !
હવે પડી રહેવા દે ઓ દુનિયાં મને
બદનામ થવાનીં ફુરસદ નથી !
લો, ફરી લો કહિને આમ અચાનક
ખડકિ કોણે ખોલી છે !
હવે ક્યાં છે હોંશ ઓ પ્રિયતમ મારાં !
તું કેવો અનાડિ છે !
છે તું છું હું આ કલમ હવે તો લથડી છે !
તારાં જ નામનીં મસ્તિ મહીં
આ દુનિયાને મેં ઘોળી છે !
GREAT...
bahot khoobsurat poem
Post a Comment